Işıklar, yanıyor tüm evlerde sen yoksun, ben karanlıklardayım ve sensizim.
Sıkıntı ve yorgunluk vermeyen sen.
Huzursuzluk ve mutsuzluk rüzgârına kapılmışım sensiz, ben.
Gel, kaldır beni; sensizliğe, mahkûm eden rahat ölüm, döşeğinde; ferah bakışınla
Bitsin bu çilehane yaşamım, yoksa alışacak bu bedenim sensizlik isteklerime,
Acı ile acı çekmeden gel, hafif yağan yağmurun serpintisi, çiselemesi ile gel.
Sensizliğimin çilesi dolsun, yoksa kalmadı çare sensizliğini, dindirecek, acının acısı.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
There's a certain electricity in the air whenever you're near. I wonder what would happen if we closed the distance a little?
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta