Sen yoksun hala Şiiri - Şennur Yıldırım

Hiç bitmeyen sensizliğime sitemim,
Usanmadan bekliyorum gündoğumlarını,
Gümüş rengi sislerin ardındaki aydınlığa tutunuyorum.
Her gece buselerin dokunuyor yüreğime,
“Sen geldin” diye uyanıyorum uykularımdan.
Yalnızlığın hıçkırıkları düğümleniyor içimde.
Sensiz yarınlara gitmektense…
Senli dünlerimde kalmak istiyorum.
Sabahlar olmamalı, günler geçmemeli,
Çünkü gelen her yarın,
Seni benden biraz daha uzaklaştırıyor.
Acılarımı besleyen, yüreğimi çürüten,
Sabahlara uyanmak istemiyorum.
Ben aslında sensiz yaşamak ta istemiyorum.
Belki de bu yüzdendir, yaşamla küskünlüğüm.
Sabahları hüzün çalıyor kapımı,
Geceleri de yalnızlığımı alıyorum içeri.
Bir acıdır ki yaşadığım, sorma gitsin.
Hani bir yanım ölmek istiyor ama…
Keşke bir jiletle kazıyabilsem beynimdeki seni.
Ateşlere versem senli günlerimi.
Olmuyor işte olmuyor, söylemesi kolay.
Gönlümün ucunda bir yangın…
Hem de en alevlisinden,
Yayıldıkça yayılıyor.
Ölmek mi zor, yaşamak mı yoksa sensizlik mi?
Bu öylesine derin bir hastalık ki!
Senin bile ilaç olamayacağın türden.
Denizin kıyısında yudumluyorum anıları,
Kumlara yazıyorum bana yaşattıklarını,
Öfkemle aşkım birbirine karışıyor.
Denizyıldızlarını topluyorum tek tek,
Onlarda benim gibi karaya vurmuşlar kendilerini,
Salıyorum sulara, onları ve sensizliğimi.
Keşke, sende özgür bıraksan yüreğinde ki yıldızları.
Karanlığımı aydınlatarak gelsen bana
Martılara veriyorum selamımı,
Ulaştırsınlar sana diye.
Bekliyorum seni, her zaman ki yerimizde.
Bir gün daha geceye kavuşuyor da,
Sen yoksun hala.
İnatla, umutla bekliyorum.
“Sen bile ilaç olamazsın sensizliğime” desem de inanma,
Bir gülümsemen, tüm kederlerimi silecek aslında
Katran karası geceler, esir almayacak serseri ruhumu
Bir selamın yetecek, bulutlarımı dağıtmaya.
Hadi gel artık!
Gel ki, hasretlerim diz çökmesin, yokluğuna
Gelmen için ölmem gerekiyorsa, onu da yaparım.
Ama yüreğin mezarım, sevgin çiçeklerim olursa…

(23.12.2007) Düzce