Sen Yoksun Diye Şiiri - Çağlar Canbulat

ruhum; geceleri ayaza çeker
içim yangın yeridir
sen yoksun diye
yokluğunda azdı kelimeler
her satır başında ömrüme vurur
hayatı zehir zemberek eder
sevdam ölümüne kanıyor ya
tortusu bir başka aşkımın
taşlaşmış kalbinde konaklardım
çelimsiz kâfilerde tutuldum
iştirakli değildi dizlerim
kamplumbaga hikâyesinde anladım
o yok diye çok ağladım
erkeklerde ağlarmış inan
ağlar ki hem de ne ağlar
her dem ağrı kan ayrı bi isyan döker
hatırası olan her şey bir başka şahittir
susuz kalan ne ben ne gönlüm nede dilim
o yok diye
karaladığım duvar resimlerinde
soğuk bir kış gördüm
tırmalıyorum şimdilerde duvarları
elime geliyor bi toz parçası kadar sen
yüzümü sürüyorum duvarlara
soğuk bi aşk namzedi
nede olsa ağlayan iki gözüm var
resimlerde şiirlerde edebiyatın zerresinde bile
belaya vurdum kalemimi
kırılsın sensiz her an
saniyeler bile zaman değil benim için
biliyorum hiç dinmeyecek kadar büyük sevgi ile nefretim
sanırım bir daha mutluluk yazmaz
o yok diye
ömrümde olmayacak hiç bir dem
kendimi susuz çöllere vurdum
çölde ne arasın ki su