SeN YoKSuN DiyE Şiiri - Adem Uysal

I

Sen ki rahmet peygamberi, evrensel inkılabın önderisin,
Veyl olsun sana karşı çıkan bahtsıza, dini yalanlayan imansıza.
Sen ki “la” dedin cahiliye devrine ait ne varsa hepsini reddettin,
illallah” dedin, tevhidi ilan ettin.
Mirac dönüşü, ümmetine namazı hediye getirdin,
Sakın ihmal etmeyin diye tembihledin.

II

Şimdi sen aramızda olsaydın, daralıp bunaldığımızda sana koşar,
Bilmediklerimizi, senden sorup öğrenirdik.
Aramızda olsaydın, böyle mahzun boynu bükük olmazdık.
Böyle zillete düşmezdi İslam alemi.
Müslümanlar böyle darmadağın olmaz, itilip kakılmazdı,
Kim bilir hayat nasıl güzel olurdu ya rasülellah..

III

Sen yoksun diye, güvercin yuva yapmıyor,
Örümcek ağ bağlamıyor, mağaranın kapısına artık.
Kabe sensizliği içine atmış, hacer-ül esved ağlamaklı,
Safa – Merve hüzünlü, Arafat Mina üzgün.

IV

Bilmem ki nasıl söylesem, biz çok suçluyuz ey rasül,
Bize bıraktığın, o iki emanete sahip çıkamadık.
Camilerde, senin sakal-ı şerifini öpüp ağlıyoruz,
Buna karşılık, sünnetini yaşamıyoruz.
Kur’anı, ölmüşlerimize okuyoruz,
Ahkamını hayatımızda uygulamıyoruz.
Bilmem ama, galiba biz iki yüzlü olduk.

V

Neme lazımcı bir toplum olduk,
Yapılan kötülüklere göz yumuyor,
Onları uyarıp, engel olmaya çalışmıyoruz,
İyilik yapana arka çıkıp, destek olmuyor,
Moral vermiyoruz.
Sen, dünyamızı aydınlatan, içimizi ısıtan güneşimizsin,
Ne olur, bizi senden mahrum etme efendim.
Karanlıkta kalır, yolumuzu kaybeder,
Önümüzü göremeyiz.