Sen Yoksun Diye Şiiri - Selamettin Çekiç

Sen yoksun diye düşmanım bu insanlara
Sen yoksun diye burdaki herşey saçma
böyle garip duruşum, aldırmazlığım
yok gibi yaşantım sen yoksun diye

Sen yoksun diye sesim yaralar beni
Sen yoksun diye kavgalıyım herkesle
böyle asabi, suskun oluşum
kinim, nefretim sen yoksun diye

çiçeklere küskünüm sen yoksun diye
çiçekler aglasın ellerinde değiller diye
açmasın çiçekler, ellerinde ve saçlarında degilse
baharlar yok Sen yoksun diye

kan kırmızı gözlerle nöbetteyim
adımı sayıklarsın diye beklemekteyim
simsiyah bir ateş çökmüş geceye
bu lambalar faydasız Sen yoksun diye

her sabah zebaniler uyandırır beni
her gece yedi kat ateş içimde
ateşten yollar, külden bir hava
cehennem sürgünü bu şehir Sen yoksun diye

ellerim soğuk, bir yanım yok gibi
boynum hep bir yana düşük
aglamaklı olduğum gece gündüz
susuzluğum Sen yoksun diye

sabahları güneş doğarmış, haberim yok
yıldızlar gece kayarmış, insanlar dilek dilesin diye
benim için tek doğru dört sarı duvar, bir lamba
gerisi yalan, yalan herşey Sen yoksun diye

göğsümün ortasında keskin bir bıçak
ve yüreğimin dinmeyen hain sızısı
böyle yarım, böyle yok gibi yaşantım
Sen yoksun diye Sen yoksun diye.