Sen Yoksun Diye Şiiri - Gürkan Aykut

Fotoğraf önümde cansız bir sükut,
Ya ardındakiler,
Güzel olan sığar mı bir kareye,
Güzel olan andı, yağan kar,
Dökülen yağmur, ıslanan yuvası gözlerin
Ne varsa ne yok bir bakışa,
Bir gülüşe...

Bunalım,
Kaçıncı sancım bu benim,
Hangi geceden kalma bir nefret,
Bir kıskaç bedenim,
Kahrengi yük tenim,
Ait olduğu yere gidesim gelir de,
Gitmekte zor.

İnsanlık yaşasaydı keşke,
Ölseydi insan.
Cana kıydılar durmadan,
Habil'i Kabil'i yoldaş saydılar,
Kardeşti sokak ortasına düşen baş,
Bacıydı dünya azabında kaynayan gülüşler.

Ben bitik,
Yitik...
Bulmak istediğim de kendimi,
Yokum,
Sevgi sahte,
Samimiyet mecburiyetten karşımda sanki,
Bir inansam kendime,
İnsan olsam,
Sarılıp koşsam bir kediye köpeğe,
Issız köşemde,
Denizi seyredalsam,
Ölürken de öldüğüm gibi,
Tek kalsam...

Sevilsem ya kendim gibi.
Bilmem nasıldır?
Saçlarım seyrek mi görünür hala,
Göbeğim tulumba?
Hayallere sığar mıyım?
Süsler miyim sabah yakın rüyaları?

Zordur vesselam sualler,
Bilmekte mümkün değil,
Yaşamadan bilmez can,
Yaşatmadan da can çıkar.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Günlerden senli bir gün,
Gök mavi karşında deniz diz çökmüş,
Ben satır aralarında sarhoş, senliğe üzgün,
Öyle bir andı arkamda kalışın,
Yay ve oktu gözün kaşın.
Vuruldum, iç çekmelerim ondandı,
Sükuttu herkes,
Dilsiz, sağır.

Bir o kadar derin sessizlik,
Bir o kadar kimsezdim,
Ağırdı.
İliklerimde kaç hücre sarıp sarmaladı kim bilir?
Kaç gün kısaldım ömürden?
Zor olan, sensizlik...

Çıplak kalmak değil bu bir ayazı karşına aldığın,
Derinin soyulması,
Yanıyor olmak acıdan, kavrulmak,
İyi olan günlerin hatrını koklamak,
Sen yoksun diye yıldızları saydığımız geceleri kırgın olmak.