Sen Yoksun Anne Şiiri - Özcan Şimşek

Sen yoksun anne;
Sabahlara kadar dört duvar arasında kalmışım,
Gündüzümde karanlık gecelerimde…

Sabahları özler oldum anne;
Martıların uçuşlarını,
Aydınlık yeryüzünü unutur oldum…

Sen yoksun anne;
Hayat kimsesiz ve anlamsız,
Kelimelerim sade, az ve öz…

Konuşmayı unuttum anne;
Güzel söz kullanmayı,
“Seni seviyorum” demeyi unuttum

Sen yoksun anne;
Yokluğunda nefes almaya hasretim…

Evimizin kokusu değişti anne;
Senin gidişinle, yeryüzü ağlar oldu…
Ne olur gel ki beni bu gözyaşlarımdan kurtar,
Sevdana hasret bırakma,
Ve senin için ölümü bana tek yol kılma…

SENİ seviyorum ANNE…