Sen yoksun Şiiri - Zafer Nuhoğlu

rüzgarın saydığı kum teneleri,
bereler yüzümü sen yoksun sevdam
sadakta durmayan yayda durmayan
gönülden gönüle bin oksun sevdam.

ben seni koymuşum başım üstüne,
bugünden yarına, bırakmam düne,
velevki bedenim yerde sürüne,
gün batsın ay doğsun sen haksın sevdam

el ele tutuşan iki pamukçuk
vadideki siste korkak ve uçuk
benimde bu siste ayarım bozuk
gel otur yanıma el baksın sevdam

sen beni bırakma elin eline
üzülürüm kahroluyorum ölürüm
dola beni diken diken diline
inme gelse yollarında yürürüm

yeterki bir sabah kapıya çıkıp
yoluma bir bakraç bir tas su döküp
o kuğu boynunu masumca büküp
sen bakıver, ta nereden görürüm.