Sen yoksun... Şiiri - Ozan Nuri Ceyhan

Sen yoksun; çiçeklerimiz açmıyor
Güller kuruyunca bülbül geçmiyor
Gönlüm huzursuzken neşe saçmıyor
…Beden bu hayattan hiç zevk almıyor.

Sen yoksun; acılarımla yalnızım
Sanki kışa döndü baharım yazım
Akordu bozdular çalmıyor sazım
…Düzen tutmayınca heves kalmıyor.

Sen yoksun; gözüme uyku girmiyor
Nasıl perişanım kimse bilmiyor
Ne dersen nafile yüzüm gülmüyor
…Bilsen çok denedim sensiz olmuyor.

Sen yoksun; ben sensiz yapamıyorum
El kalem tutmuyor yazamıyorum
Çok zordasın diye kızamıyorum
…Çekip gideceğim gönül salmıyor.

Sen yoksun; çaresiz sabrı bıraktım
Sabahtan akşama yollara baktım
Aşka şiir yazdım türküler yaktım
…Zalim hasret uzadıkça uzuyor.

Sen olmayınca ben yaşamıyorum
Dertler dağa dönmüş aşamıyorum
Hasret zincir vurdu koşamıyorum
…Ceyhan’ı senin yokluğun üzüyor.

Ereğli/1968