Sen Yoksun Şiiri - Fulya Uludağ

Sen yoksun
Zamansız gittin bu şehirden
Bilmezsin
Ardından gökyüzü ağladı

Islak kaldırımlarda yürüdüm bir süre
Sahilden denizi izledim
Martıların çığlıklarını dinledim
Bir iki yunus belirdi aniden
Yunusları ne çok severdin

Sonra eve gelirken
Komşunun küçük kızı Nazan
seni sordu
Sen Nazan’ı ne çok severdin...
Gitti diyemedim

Bir çay demledim
Menekşeleri suladım
Açelyalar çiçek açtı
Sen açelyaları ne çok severdin

Aynaya baktım bir süre
Ağlamaktan şiş gözlerime
Sen o gözleri de çok severdin
Ama
herşeyi bırakıp gittin

Şimdi ben yalnızlar rıhtımında
Başıboş avareyim