Sen Yoksun Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Ay tutulmuş diyorlar!
Varsın tutulsun.
Karanlıksa bir mazi varsın unutulsun!
Sen yoksan! ?
Sen yoksan yanımda!
Gökte dolunay nasıl romantik olsun?
Bil ki; her şeyden önce sen yoksun…

Bu romantik (ormantik) gecede;
Yanan mumlar şahit olsun aşkımıza.
Hâyâlden sıyrıldım,
Aradaım, taradım,
Etrafa bakındım, sen yoksun…

Beni acımla yalnız bırakma!
Bu kasvetli ortam,
Bu hüzün, bu gözyaşları,
Kalkınca yüreğimden bilinmezlik buğusu!
Gördüm ki; sen yoksun…

Sevdâ çiçeğim!
Yaşam kaynağım!
Sevinç pınarım!
Dileğin dileğimdir,
Sana can borçluyum,
Ben sana kurbaaan olayım.
Ellerimi çözdürdüm,
Gözlerimi açtırdım,
Başımı yerden kaldırdım,
Bir de ne göreyim; sen yoksun! ? …

Yine sünger gibi çekmişim!
Yine küp gibiyim,
Ben sarhoşluğa pabuç bırakmam !
Ayıldım; sen yoksun…

Herşey insanlar için!
Sen olmasan da ben acı çekecektim! ?
Söyle! çekmeyen kim?
Cezam bitti, sen yoksun…

Hey cânım güzelim!
Gel seni bir öpeyim.
Yanaş nefesini üzerimde hissedeyim.
Uzattım dudaklarımı; seeen yoksun…

Aferin bize!
İki çıplak bir hamama yakışır.
Soyunduk, peştamal giyindik,
Sabunlandık, su dökündük,
Durulandık; sen yoksun…

Hislerini saklayan biz pısırıklar!
Vaz geçmeliyiz bu tutukluluktan.
Kendimize gelmeli, kendimizi bulmalıyız.
Sevgi ayıp değil!
Yaşamak hele hele hiç değil.
Kendimize bir yol çizme hakkımız var,
Yeter ki her şey anlaşılabilir boyutta olsun!
Demesine dedim, düşündüm sen yoksun…

Mala mülke itibar edenler!
Takıp takıştıranlar!
Deste deste harcayanlar!
Gözünüzü toprak doyursun.
Fakat ben doyamam sana,
Beni doyurabilene aşk olsun.
Muhatabım sensin; ama yine sen yoksun…

Yalnızlıktan kurtulmaya yattım,
Uykuya pisi pisi diye seslendim,
Önüne süt döktüm, olmadı koyun saydım,
Bir türlü uyuyamadım!
Sabah oldu; sen yoksun…

Kedi köpek gördüm,
Kaçan kovalayan vardı.
Kimi havladı, kimi miyavladı,
“Boş ver” dedi biri,
“Bırakın rahat hırlaşsınlar”
Ben de bıraktım.
Ben böylesi şeyler görmezdim dedim kendi kendime,
Allah Allah hayırdır inşallah!
Fal gibi yormanı dileyecektim,
Bu sefer de sen yoksun…

İllâki başka neler diyeceğimi,
Israrla merak edip duruyorsan?
Yüzbin kere söyledim.
Seni, çok ama çok özledim.
Çünkü yanımda sen yoksun…

Biliyorum!
Seni sıkar oldum.
Hayattan bıkar oldum,
Kendimden korkar oldum,
Karar verdim ayrılmaya!
“Hadi bana eyvallah” diyecektim,
İyiki de sen yoksun…

“Seven bırakıp gidermiymiş? ! ”
“Senden bıktım dermiymiş? ”
“O ne biçim sevgiymiş? ”
Gibi düşünceler yüzünden,
Sana kızıp köpürecektim.
Ağzımı toparladım, gözlerimi kapadım,
Derin bir nefes aldım, pişman oldum sonradan!
İçten bir ohhh çektim, sen yoksun…

Sokakları dolaştım,
Parklara gittim,
Denizi seyrettim,
Hâyâllere daldım, çıktım; sen yoksun…

Vitrinleri dolaştım,
Falezlere yaklaştım,
Yanlızlıktan da kalabalıklardan da sıkıldım.
Kafamı dinlemeye sana koştum.
Sen yoksun…

Parkta çocukları seyrettim,
Güvercinlere yem attım,
Sensiz hayata çattım,
Heyhât! sen yoksun…

Gecelerde dondum,
Aşk ateşinle yandım,
Sadece sana güvendim, sana inandım.
Kapına geldim, tıık tık kalbini çaldım,
İçeri daldım, bakındım,
Hava almaya mı çıktın?
Kendi kalbinde bile sen yoksun…

Hey gidi hey!
Fıttırdım be!
Nerdesin?
Şimdi sen kiminlesin?
Kızdım, köpürdüm,
Aynaya baktım kendi yüzüme tükürdüm!
Böylesi çaresizliğimi görmeye,
Söyle; yanımda neden sen yoksun? ...

Düşlerimde varsın,
Türkülerimde varsın,
Hayatımda varsın,
Her saniyemde var oğlu varsın!
Ama; ocağımda,
Kucağımda,
Koynumda,
Kollarımda sen yoksun…

YILMAZ TÜRKYILMAZ

09.10.1999- ANTALYA

(SEN YOKSUN adlı şiir kitabından)