Sen yoksun! Şiiri - Mustafa Cilasun

Sen yoksun!

Gecenin karanlığın da adımlıyorum,
Yalnızdım, kimseler görünmüyordu.
Bastığım yerler yaş, Arnavut taşıydı,
Öyle birbirlerini sarmış ki üşümüyorlardı!
O an ben titriyordum, sıcak olmasına rağmen.
Yağmur damlaları, ritim tutuyordu.
Ağaç yaprakları, sanki akort arıyordu.
Tenime temas eden yel, sarmalıyordu.
Ama içim yalnızdı. Seni arıyordu.
Kim bilir nerdeydin ve kiminleydin.
Sensizlikte yalnızlığı, yaşamak zorundaydım.
İçime hicran nüfus ediyor, önünü alamıyorum.
Boş ver düşünme desem de, başaramıyorum.
Seni öyle arıyorum ki, damlada, yaprakta,
Ağaçta, rüzgâr da, karanlıkta ama yoksun.