Sen yoksun Şiiri - İbrahim Yılmaz

Artık sen yoksun
Sen yoksun bu şehrin sokaklarında
Yalnız nazlı bir bakışın kalmış
Bu kentin buz kalıbı duvarlarında.

Oysaki buralarda
Kaç bahar geçti
Bülbül sesi duymayalı
Oysaki buralarda kaç mevsim geçti
Gönlümde bahar olmayalı
Bir de senin
Kuş gibi gidişin yok mu?
O bilmediğim yerlere,
Batan güneşten teselli ararım
Hüzün çiçeklerinin açtığı
Gönlümün her köşesinde.

Gençliğimize kâbus gibi çöken bu şehirden
Geçelim artık değil mi
Ama geçemiyorum,olmuyor işte,
Hayalin geçiyor
Hayalimden peş peşe
Ben seni bu şehirde tanımadım mı
Gözlerini bu şehirde sevmedim mi
Ya o kör olası kabuslar neydi
Ve...aşkıma düşen gölgeler
Sanki yaşamımız
Mevsimsiz açan çiçekler gibiydi.

Şimdi,
Gölgeni içmiş asfaltlara
Bakarak yürüyorum
Hayalini biçmiş sokaklara
Dalarak yürüyorum
Ama sen yoksun buralarda
Bunu da biliyorum,
Artık ne beni, ne de buralarını
Bir daha görmeye gelmeyeceksin
Bunu da biliyorum,
Fakat yine de sen
Sakın arkana dönüp bakma
Git buralardan
Umutlarımı asarım sonra darağaçlarına.

Halbuki,
Sensizliğe alışmalıyım değil mi
Yazgımı biçmeliyim gözlerimle
Ama olmuyor işte
Gel sen birde şu kalbime sor
Bir kurşun atımı zamanlarda
Yine kavuşmalıyım sana özgürce diyor.

Seni anımsadığım gecelerde
Ay parlar mı
Rüzgar susar mı
Güneş sensiz de doğar mı
Su uyur mu
Kurşun yorulur mu
Gece güler mi bilmem
Çocukların gözlerinde.

Yeter ki sen
Gönlümde uzayıp giden
Yoldan yürü
Vefalı bir yolcu gibi,
Sen her gün içimden geçeceksin
Hiç eskimeyen bir şarkı gibi
Şu kavak ağacındaki serceler şahidimdir
Hep özleyeceğim seni.

Sağanak yağan yağmurların senfonisinde
Tesellisiz aşkımı hatırla e mi?
Batan güneşin minesinde
Sevdamın özlemini hatırla e mi?
Her günün bitimindeki
Saatlerin tam on ikisinde
Beni hep kalbinde hatırla emi?
Sevda ile bakışan bir çift göz gördüğünde
Beni tam göz bebeklerin de hatırla emi?

Düşüncelerimin depreminde
Devinen yüreğim
Devinip de
Bir türlü yazgısını yenemeyen yüreğim,
Gözlerinden aşkın baharlarını bekler
Umutlarından aşkın ayrıntılarını gizler
Hep seni sevip seni özler
Bunu kalbinde bil
Bana yeter.

Sarıkamış -1988