Sen YOKSAN Şiiri - Nihat Albayrak

Bakır rengi gün bitimi saatleri,
Özgürlüğe kanat çırpan balıkçıllar, martılar,
Yukarı terastan seyrettiğimiz mavi ufuklar,
Dalga sesleri arasında kaybolan sohbetler,
Şimdi suskun o sahiller.

Gece yarıları, gündoğumu saatleri,
Dost meclisinde içilen kadehler,
Tükenen umutlar, sarhoş özlemler,
Yangın yeri yürekler,
Şimdi suskun o sofralar.

Yaşamın hüznünden habersiz,
Kısa çimenler üzerinde oynayan
Almira, almila,
Uçurtmasını bir türlü uçuramayan
Atabey, arslan,
Osman, Mert; Delikanlı sefalarında,
Şimdi suskun o çimenler.

Benim adım “Ayhan” kimliğinde kaybolanlar,
Arabasını çaldıran Abdullah ‘ın;
bulduğunda ise sözünü unutan kıvırmaları,
Kızdığında üst katın yolunu gösterenler,
Üçüncü Viski şişesinin son kadehinde olanlar,
Şimdi suskun o masalar, o kadehler.

Mor dağlarda menekşeler açmıyor,
Gök gürlemiyor, yaz sağanakları da yok,
Boz bulanık çayırlar, çimenler, çiçekler,
Şimdi suskun o sahiller,
o sofralar,
o çimenler,
o masalar, o kadehler,
Anlamını yitirmiş yaşamalar,
SEN YOKSAN.