Sen Yoksan Şiiri - Atila Işık

SEN YOKSAN

Sensizlik bir köpek gibi yapışsa da paçalarıma, gidiyorum
bu kentten. Sevdamızı, eski(til) miş sevdalar çöplüğüne bırakıp gidiyorum
Kaldırımlarında ayak izlerim

‘Bütün gece güneş açtık öpüşlerden’*
Şimdi kara bir çalı gibi yalnızlıktır yüreklerimize dolanan

Senden sonra, seni ve senliliği yazdım. Duvarlara
gömdüm yokluğunu. Kumrulara anlattım her şeyi. Hani bir sabah
balkonda çay içiyorduk. Tam karşı penceredeki
kuşkonmaz saksısının yanına konup, öpüşmüşlerdi uzun uzun
Sen de ağız dolusu gülmüştün
Bir avuç duru suya benzerdi gülüşün
Yüzün, ceylanların su içmeye geldiği bir pınardı. Bakmaya doyamadığım

Her doğan güneşle umutlarımız, hayallerimiz yeşerir
Mavi düşler kurardık yüreğimizde
Her doğan güneşle bir umut filize durur, tomurcuğa dönerdi bir gül

Önce sen gittin, sonra karşı penceredeki kuşkonmaz soldu
Ondandır bu yalnızlığım
Yalnızlığım ki, kaç gece koyun koyuna sabahladım, bilmediğin
Kaç kumru kaçtı pencereden, görmediğin

Sensizlik bir köpek gibi yapışsa da paçalarıma, gidiyorum
bu kentten. Sevdamızı, eski(til) miş sevdalar çöplüğüne bırakıp gidiyorum
Kaldırımlarında ayak izlerim (30 MAYIS 08-ESKİŞEHİR)

*Aziz NESİN “Güneş Doğunca”