Sen Yoksan Şiiri - Zübeyde Kadı

Sen yoksan eğer
Bahar tomurcuk olmaz hiçbir dala.
Kiraz çiçekleri küser açmaz, bir daha.
Rüzgâr, saçlarına değmediği için.
Sadece kurumuş yapraklarını savurur.
Şehrim bile caddelerine isyan eder.
Yaz güneşi, yakmaz artık beni.
Tenimde değil, içimde yanar temmuzlar.
Ve deniz kıyısı bile yabancılaşır bana
Çünkü kumlar ayak izini özler önce.

Sen yoksan eğer
Sonbahar sadece yaprak dökmez,
Gözlerimden düşer sararan geçmiş.
Her sarı, her turuncu
Bir adım daha uzaklaştırır seni benden.
Kış, sadece karla gelmez,
Suskunlukla örter beni baştan sona.
Ve her kar tanesi,
Senin dokunmadığın bir hatıradır tenimde eriyen.

Sen yoksan eğer
Papatyalar neşesini yitirir toprağında,
Açsa bile beyaz değil, kederle solgundur.
Yaprakları “seviyor” demez artık,
Çünkü yokluğunda sorular bile cevapsız kalır.
Gökyüzü ne kadar mavi olursa olsun
Bir şey eksik olur tüm manzaralarda.
Kuşlar uçmaz,
Çünkü senin sesin olmadan şarkı tamamlanmaz.

Sen yoksan eğer
Rüzgâr sadece üşütür,
Saçlarımı değil, içimi titretir.
Savrulan her şey senin yokluğuna çıkar,
Ve her esinti biraz daha eksiltir beni senden.
Güller bile aşktan utanır,
Kokusunu içine çeker,
Dikenleriyle anlatır içindeki suskunluğu
Çünkü sen olmadan aşk kendine küser.

Sen yoksan eğer
Geceler daha uzun gelir hep,
Ve yıldızlar düşer birer birer düşlerime.
Ay ışığı bile kıskanır yokluğunu,
Çünkü geceye yakışan tek parlaklık senin gözlerinmiş.

Sen yoksan eğer
Odamızın bütün motifleri anlamını yitirir.
Ahşap tavanlar bile üzerime çöker.
Mevsimler yerini şaşırır, karayel anlamaz artık beni
İlkbahar kış gibi donar, yaz bile hırkaya muhtaç olur.
Çünkü sen yoksan sevgilim,
Zaman bile aşkı unutmuş olur.