Sen Yoksan Şiiri - İlhami Canbolat

Gökyüzünde yıldız olup, gittin ya
Ay karanlık, güneş soğuk sen yoksan
Yokluğuna beni mahkum ettin ya
Sokak ıssız, ocak odsuz sen yoksan...

Bir dermansız yara açtın gönlümde
Söz kâr etmez, bu kederli günümde
Yüz güldüren ne'm kaldı ki ömrümde
Gözler küskün, diller suskun sen yoksan...

Can tükendi, fer tükendi tenimde
Türkülerim yarım kaldı dilimde
Tutunacak dal kalmadı elimde
Eller bomboş, halim bir hoş sen yoksan...

A'raftayım. Ne maşrıktır ne mağrip.
Başım darda, ruhum burda bir garip
Tüm bedenim aynı dertten muzdarip
Gece ıssız, uyku tatsız sen yoksan...

Mevsimlerin rengi solar, boz olur
Yaz gününde hava soğur, buz olur
Bahar gelse, çiçek açsa güz olur
Kuşlar ötmez, güller kokmaz sen yoksan...
Bundan gayrı, canım yansa uslanmam
Sağnak sağnak yağmur yağsa ıslanmam
Bir asırlık çınar bulsam yaslanmam
Rüzgâr esmez, güneş yakmaz sen yoksan...

Gün tükenir, ay tükenir pervasız
Takvimler de bu derdime devasız
Gözyaşlarım akar sessiz sedasız
Vakit geçmez, hasret bitmez sen yoksan...