Sen Yoksan Şiiri - Efecan Kıymaz

Sığ kalıplara sokamıyorum kendimi,
Sen taklit seversin, ben şahsına münhasır.
Çoktan aşıp geçmiş olsam,
Kırık dökük, işe yaramaz bir bendin var oysa.
Kendimi yalnızlıkla ödüllendiriyorum,
Ömrüm yetse sürecek binlerce yıl,
Onlarca asır.
Ama düşünmek kolay, aşmak hak getire.
Seni kolayca aşamıyorum...
Lanetlendim günden güne,
Sevgi çemberim gibi daralıyorum.
Otel odasında yalnız öleceğim gibi duruyor,
Kabus gibi bir sona, korkusuzca yol alıyorum.
Sen hep başkasına güldüğünden,
Güldüğünden sığ akıllara,
Benden gayri oğlanlara,
Ve başkasına gönül verdin,
Şimdi ben bunalıyorum.
Sevgilerin kime akıyor?
Yok dersin, oysa ben alışığımdır yalanlara.
Fikrimce aşk, kusurları örten bir paçavra,
Özümden yırtınıp, yaralarını sarıyorum.
Yüz vermezsin biliyorum, arkandan koşanlara.
Ama sevince koşan ben değil, durduramadığım
Aklım fikrim oluyor.
Aklım fikrim sende,
Gözlerin, ağzın, yüzün,
Kayıp parçamı binlerce kez tamamlıyor.
Aklım fikrim sende,
Ellerin, kolların,
Benden gayri kime sımsıkı sarmalanıyor?
Sen yoksan alıp başımı kayboluyorum.
Kime gülümsüyorsun, kalbin kime atıyor?
Akıl yürütüyorum, iğneler batıyor.
Sen yoksan, ben eksik parçamı bulamıyorum.
Sen yoksan artık, aşkın da yoksa,
Tamamlanamıyorum.
Eksik parçam akli melekem,
Sen yoksan deliriyorum.