Sen Yoksan Şiiri - Dinmez Er

Ben küsünce aşka, aşkta bana küsmüş
Sakız etmem kendimi el âlem diline
Ümidim kalmasa ve de mecalim
Bu aşkı ben kalbime gömerim

Sen aşkımın eceli
Şiirlerde yaşayacaksın ebedi
Sevda bağlarında yaralandım acil giderim
Taşlar yastık olur duvarlar yorganım
Gitmiyor gözümden delen o bakışlar
Gökyüzünde yıldızlar billur taneleri
Ben aşkın kör karanlıklarındayım
Mutluluk hayal, esenlikler anlamsız
Pencerem hapishane uçmuyor kuşlar
Şiirler yazsan da okuyan olmuyor
Kâğıtlar buz beyaz sen yoksan!

Karanfilim, mor gülüm kokusuz açtı
Ne sevenin adı belli ne sevilenin
Yazın tadı yok sonbahar yasta
Kumrular misali beklerken baharı
Kutuplardan kış gelir sen yoksan
Mehtaba bakıp hayallere daldığımız
Geceler hüzünlenir karalara bürünür
Ben öksüz kalırım şiirler öksüz
Göğüs geremem çile çekmeye
Feryadım içimde kalır yoksan bende
Demek sensiz olmak böyle bir şeymiş
Tartışmam kitapların gerçeklerini
Sen yoksan özgür de değilim
Özgürlüğüm içimde saklı
Tadı yok artık sensiz geçen her anın
“Kalmadı tesellisi ne şarkının ne sazın”
Sen yoksan!

Dinmez ER / Çeşme / 2012. 06. 14 /