Sen Yokluğunla Güzelsin

Güne kokunla ellerinle uyanmak varken
Sensizligin doruğunda uyanıyorum her sabah
Ilk soluma dönüyorum sonra sağıma
Ama her iki tarafımda da yoksun
İçime kötü bir his oturup kalıyor gün boyu
Belki seni kaybetmenin verdiği huzursuzluk
Belki de sana muhtaç değilken
Sadece sana muhtaç varsaydigim icin
Olsan yanımda çok durmuyorsun
Olmasan bu sefer ben kimsesiz hissediyorum
Varlığına da alıştım yokluğuna da
Ama yine de olsun
Sen yokluğunla güzelsin

Varlığınla yokluğun arası ölümle toprak kadar
Umutlarımın sınırı yerden arşa kadar
Tutunup durduğum tek dalsın sen
Her seferinde çıtırtı gelir kulağıma
Selvi gibi boyumdan mı yoksa tutundugum daldanmi
Bir hudut belirir gözlerimde sana bakınca
Çok tutununca kırılan az tutununca afallatan
Her kirilisinda düşerim yalnızlık kuyusuna
Sanarsın ki Yusuf'un yalnızlığını yaşarım
Ama yine de olsun
Sen yokluğunla güzelsin

Kabilin Habili öldürdüğü gibi öldürdün suretimi
Yaman ateşinle yaktın çaresiz kalbimi
Ibrahimin yakılmaya çalıştığı ateşle söndürdüm yüreğimi
Kalbim buna durmasını emretti
Uydum hislerime belki mutluluk verir diye
Unutmaya çalıştım, unuttuğumu sandım
Ama seni unutmaya çalıştıkça daha da çok hatırladım
Kalbim sahibinin sen olduğunu fısıldadı durdu
Aşkım her adımım da tökezletti durdu
Ben şimdi pişmanım her zamanki gibi
Senin her yokluğunda olduğu gibi
Ama yine de olsun
Sen yokluğunla güzelsin