Sen Yokken Yazdım Şiiri - Doğan Çeçen

Atmam, savurmam o sevdayı bir yere,
Çünkü adı sendi, kaldı elimde yere sere sere.
Acı biter mi sanırsın, kaldıralım da atalım?
İçimde bin yankı, her biriyle çatışalım.

Sordum, herkese sordum:
"Unutmak neyle olur?"
Dediler zaman, dediler başka bir kul olur.
Ama her cevabın ardından, sen oldun unutmamın sebebi,
Gözlerimde silinmeyen tek resimdi tebessümün tebessüme sebebi.

Aşk mı bulunur her defasında?
Hayır! Aşk bir kere girer yüreğe,
Geri kalan, onun hayalinde bocalayan hatıralarda.
Zaman mı geçer? Geçer, ama sensizliğe yara sarmaz,
Sen yokken geçmek değil, çakılı kalmak esas baz.

“Hatırla bunları, sakın unutma”
demiştin bir kere,
Şimdi her harfini dövme gibi taşıyorum içimde.
Ama gülüyordun sen,
Ben gülüşünün arkasındaki vedayı görmemiştim henüz,
Şimdi gözyaşlarımda titreyen bir sarkıt gibi her sözün buz.

Nasıl geçer bu ömür, söyle bana?
Susamam artık, susmak ihanet olur cana.
Sen büyük insan mıydın, yoksa büyük bir yalan mıydın?
Aşk mı çareydi, yoksa benliğimi yakan zaman mıydı?

Böyle mi atılır sevda, bir çöp gibi kaldırıp?
Ben her hatıranı kalbime işledim,
Sen unut dedikçe, ben dualara gizledim.
Ayrılık bir kurşunsa, her gün alnıma sıkıyorum seni,
Ama ölmüyorum, çünkü sevmek seninle başlamıştı beni.

Sen "unutma" dedikçe, ben unutamadım.
Sen gülerek vedalaştın, ben susarak ağladım.
"Bir aşk mı çare olurdu, zaman mı?" dedin ya,
Ben ikisini de yendim, çünkü aşk bendim, zaman sen.

Şimdi bana soruyorsun:
“Büyük aşklar böyle mi biterdi?”
Hayır!
Büyük aşklar bitmez,
Sadece büyük insanlar terk eder,
Ve geride büyük bir şiir kalır…