***Sen Yokken Üşüyorum

Geceme karanlığın, sessizliği çökse de
İrkilerek çaresiz aşıyorum sen yokken
Gece hükmün yitirip, kızıl şafak sökse de
Bir cehennem azabı, yaşıyorum sen yokken

Gamsız günüm geçmiyor yapıştı dert bağrıma
Ne derman var, ne çare benim yürek ağrıma
Tabibim sen dedikçe, ses vermiyor çağrıma
Kabuk tutmaz yaramı, kaşıyorum sen yokken

Ne ardımı görürüm, ne yürürken önümü
Bu günü yaşamadım, yarın sandım dünümü
Üç adım atsam sensiz, bulaman ki yönümü
Bir acayip haldeyim şaşıyorum sen yokken

Her günüm ayrı bir dert,kahır dolu geçiyor
Onmak bilmez tüm dertler, hepte beni seçiyor
Suya hasret çöl gibi, damla damla içiyor
Hayatın tüm yükünü, taşıyorum sen yokken

Mecnun gibi yıllarca gurbet ele seferim
Mecalim kalmadı bak tükendi dizde ferim
Burçta gedik açtıran, esir olmuş bir erim
Tutunmaya gücüm yok düşüyorum sen yokken

Yalnızlık kula zulüm, çekilecek dert değil
Bazen uyum sağlarsın,katı değil sert değil
Sineye hançer sokar lakin düşman fert değil
Kerem gibi yansam da, üşüyorum sen yokken

Tıkır der ki yol yordam, bilen yari ararım
Ayan beyan hal budur,budur benim kararım
Yarsız geçen geceler, bağrıma taş sararım
Hasret közdür bağrımda pişiyorum sen yokken

25 /11 / 2009
Soma