Bugün güneşin parıltılarını göremedim,
Penceremden sızarken…
Çekemedim taze çay kokusunu ciğerlerime.
Ötmedi mi bu sabah kuşlar…
Neden her şey siyah beyaz…
Suyun bile tadı yok.
Rabbim kollarım bu kadar ağırmıydı,
Güçlükle tutuyorum telefonu…
Gözlerim kararıyor,kanım çekiliyor
Ha düştüm düşeceğim…
Senin sevgin,senin sıcaklığındır
Beni ayakta tutan…
Hastane koridorları ne kadar da sessiz…
Ürkütücü…Soğuk…
Belki de üşüyen benim sadece,
Ellerim buz gibi…
Ah bu ilaç kokusu beni öldürecek
Niye herkes boş gözlerle bakıyor,
Ne var yüzümde…
Sen yoksun…
Ne kadar isterdim yanımda olmanı
Elimi tutmanı…
Olsun…Üzülme sen sevdiğim
Sen yokkende varsın.
Bi sesini duymak bile mutlu ediyor beni…
Her an benimlesin
Gözlerimi kapattığımda sen,
Açtığımda sen…
Varlığın güç veriyor bana
Uzak olsanda,yakınsın …
İçimdesin…
Seni soluyorum,
Seninle yaşıyorum
Seninle öleceğim…
Kayıt Tarihi : 23.7.2010 00:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Varlığını yokluğunda bulmak gibi bir şeydi sanki final. Var olan zaten yanındadır. Bazen farkedilmez bile varlığı.Hatta kimi zaman ağır gelebilir. Fakat yokken varlığını yüreğinde hissedebiliyorsan... Belli ki uzaklarda da olsa o hep sendedir, seninledir. Mesafeler madde içindir, mana için değil... Kutladım Neriman öğretmenimi bu değerli şiiri için sevgimle...
Doğru söze ne denir. Yokken de olmasa zaten aşk olmazdı. Yüreğinizi kutluyor, başarılarınızın devamını diliyorum.
10 puanimla kutluyorum.
Selamlar.
TÜM YORUMLAR (17)