Sen Yokken Ben... Şiiri - Aziz Kerem Tuna

Şimdi yoksun,
Bir daha da olmayacaksın, biliyorum.
Nasıl, nerede olduğunu bile bilmeden yaşamak,
Çok zormuş, öğrendim.
Sana zor gelmedi belki bu ayrılık,
O kadar inandırdın ki kendini,
Doğru olduğunu düşündüklerine.
Yazık ettin hem bana, hem kendine.
Beni sormazsın biliyorum.
Ama ben yüzsüzlük yapıp anlatayım istersin yine de,
Bilirim, vicdan yaparsın kendi kendine.
Sen gidince yalnız kaldım ben.
Uzakta kalan bir dost sesi hariç,
Çevremdekilerin yüzlerini gördüm,
Arada perdeler olmadan.
Günlerce kimsenin yüzünü görmeden yaşadığım oldu.
İki haftada, gün sayısından fazla kilo verdim,
Sen fark etmedin tabi,
Görmediğindendir, üzülme.
Uzaklara gitmek istedim, hem de çok…
Eşiğin üzerinde, ayağım havada kaldım, iki sefer.
Şehir değiştirdim,
Eskimiş arkadaşlıklardan mı,
Şehrin yalnızlığından mı kaçtım,
Hiç bilemedim.
Sen yokken,
İşe girdim, kazandım, harcadım.
Sen yokken ben,
Kavga ettim,
Hasta oldum,
Kanadım,
Zehirlendim,
Ama bir türlü ölemedim.
Koca İstanbul’da o kadar hatıran vardı ki,
Ne kadar tek kalsam da,
Hiç yalnız kalmadım.
Şiirler yazıp, yırttım.
Kitaplar okudum.
Gece yarısı çıktım yine sokaklara,
Ellerim cebimde, soğuk işledi ciğerlerime,
Sen yokken ben çok üşüdüm.
Defalarca sigaraya başladım,
Defalarca sigarayı bıraktım.
Umut ettim,
Dua ettim,
Ağladım,
Zırladım,
Ama kimseler görmedi.
Sevdim, bekledim,
Ama kimseler dönmedi.
Sen yokken ben,
Mutlu olamadım.
Sen yokken ben,
Unutmadım.
Sen yokken ben,
Sensizliği biriktirdim ceplerimde.
Sen yokken ben,
Sadece seni sevdim,
Her gün tazelediğim,
Her gece ölen ümitlerle…