Sen Yokken Ben Şiiri - Süleyman Ergül

Sen yokken ben,
Karanlığa gömüldüm yalnızlık girdabında,
Dalgalarla avuttum kendimi,
Sen yokken ben,
Kendimle dolaştım sahilde yalınayak.
Deniz yıldızları ile konuştum ağlayarak,
Sen yokken ben,
Hiçliğime tükürdüm avaz avaz bağırarak.

Sen yokken ben,
Sokağın sultanı tekirle yarenlik ettim,
Islak caddelerde yürüdüm şuursuzca,
Sen yokken ben,
Edepsizce tartıştım dolmuş şoförü ile,
Nöbetçi serseri oldum şehrin gecelerinde.
Sen yokken ben,
Seni aradım hasret ötelerinde.

Süleyman ERGÜL 30 04 2009