Sen yokken anlıyorum seni

Yorgun bir gün sonunda ıslak bir yağmur efkârına bürünüyorum
Çevreme bakıyorum da ne beni kimse ne kimseyi ben tanıyorum
Yüzümdeki solgun ifadeye bakanlar anlıyorlar vurgun olduğumu
Yüzüme bakabilenler anlıyorlar benim sana olan tutkumu

Küçük masallarla avutmuyorsam kendimi ne olayım
Kırık hikâyelere kanmıyorsam baharın başında
Yıldızlara bakıp ta seni anmıyorsam
Yüzünde eskimeyen yüzyıllık bir öykünün izi var san ki
San ki döneceğini sanmıyorsun harcadığın ömrünün
Ve biriktirdiğin efkârını kederini nasıl atabileceksin başından

Yüzünde kırık duyguların aldanmışlığın kısa künyesi
Ellerinde yorgun ufukların huzursuzluğu
Dilinde zehir zemberek sevgi kelimeleri
Bu saatten sonra hangi trene yetişebilirsin
Bu saatten sonra nerede bir barınak bir otel bulabilirsin

Geç kalmışlığının pişmanlığına sığınır gibi
Üzülür gibi bir de ardından bakıyorsun harcanmış büyük bir ömrün
Sen sen olmaktan çıkıyorsun sanki başkası olmaya karar veriyorsun
Dakikasında geliyor yağmur ve ıslanıyorsun aslında
Islanıyor musun ağlıyor musun onu da bilmiyorsun
Belki de bilmek istemiyorsun dur. Ne bilim işte
Her halde böyledir hissettiklerin
Ve ya düşündüklerin

Seni düşünürken senin düşündüklerin
Düşlerken seni düşündüklerimiz
Düşünceler
Düşmüş düşlerinden
Kırılmış paramparça bir kimsesizlik

Sen yokken anlıyorum seni
Sen gidince daha çok özlüyorum sanki
Sanki sen varsında bir yerlere saklanmış duruyorsun öylece
Çık sevgilim gel yanıma diyorum da
Aldırmıyorsun kelimelere
Ve gözlerin kapalı sen yokmuşsun gibi
Ve gözlerim kapalı sen varmışçasına
Ve ben yalnızım senden uzak gibiyim
Ama sen yanımdasın her damla kanımdasın
Ama bir ben yokum senin olduğun yerde
Bir ben esirim bu âlemde
Sensizim anlıyorsun değil mi?
Seni seviyorum.........................................-....?