Sen Yokken Şiiri - Özkan Beyde

Sen yokken gözlerim gülmeyi öğrendi ilk defa, ağlarken
Rakı içip kurallarına küfrettim feleğin sarhoşken
Ve düşündükçe yalnızlığı,
Duvarlarında oturdum, oynayan çocukları oldum,
Aşkları eskiten o asırlık hüznün tonunda parkların,
Tophanesinde İstanbul'un Gülhane'sinde...

Sen varmışsın gibi seviyordum seni,öyle Annem gibi.
Adın kaçmıştı kulağıma, baş harfini bile bilmediğim Adın
O eşsiz kadın,tomurcuk çayı kokuyordu saçların..
Alıp götürürken rüzgar seni,
Su serper arkandan,kokunu avuçlar, avuturdum kendimi
Bilmiyordum ki bu kadar uzağa atmak isterken seni yakınıma düşeceğini...

Seni bir fikir gibi bir şiir gibi sevdim
Tarih ettim içimdeki adsız ansiklopedide
Sayfalarca aradım beynimin sessizliğinde sensizliği
Karşısına geçtiğimde aynanın,gözlerimi çarparcasına alnına,
Bir yaşlının hayata bakışı gibi baktım yokluğuna..

Sen yokken 'koşun kurşun eritmeye'şarkısını bağırıyordum,
Gece yarısı kuytu köşeye, karanlığa, kadersiz baykuşa
Yalnızlığa inat günahlarımı savururken boğazın sularına
Düşünüyordum seni arınıyordum sessizce,tövbesizce
Yağmurun sularında İstanbul' da
Sen yokken Ahh..
Sen yokken....