Sen yokken Şiiri - Cemil Sarıkaya

I
Sen ilk göz ağrım
yürek yangınım
uğruna kavgalar çıkardığım
ardından koştuğum tutamadığım,
düşlerde barıştığım
uyanıkken bela
bir garip tutkusun
bende hala.
Sen yokken sana ait
son aldığım haberde
kocanın öldüğünü duydum,
içim burkuldu üzüldüm
bir “alo” deyip
başsağlığı dilemeyi
bu vesileyle de
nerede olduğunu sesini duymayı
bir de dayanamayıp
yıllar önceki son gündeki gibi
yine sitem etmeyi
ne çok isterdim.

II
Hala hatırımda
o son gün
hiç bitmedi
hala yüreğimde
sana söylediklerim
hiç silinmedi.
“Gözler baksın sana” demiştim
“Bir ben göreyim seni,
tamam ekmek parası
çoluk çocuk
bunlarda önemli
ama bakarken körse
görmüyorsa gözlerin
evlenme” demiştim.
Görmedin, hissedemedin
birazda babanın zoruyla
üstelik zengin diye
yüreğimi eze eze
bıraktın beni
evlendin.

III
Ben varken yaptın bunu
üstelik sevmeden,
öylesine bir yürek çarpıntısı
erkek teni
almak vermek tatmak günah
alın yazına bırakıp kendini
kolayına kaçıp işin
boş verip acısına yüreğimin
karalayıp üstünü
gündüzlerin gecelerin
ve karalayıp üstünü mevsimlerin
kardan gelinliğini giydin.
Sen güney in
o çekilmez sıcağından kaçıp
yazını yaylalarda geçiren
yayla çiçekleri gibi kokan
bakarken bile utanan
sana dokunduğumda korkan
bir kızdın, aşkımdın
aniden kadın oldun.

IV
Evet kadın oldun
ve ardından ana,
ana yaptı seni
çocuk yüreğin ama
saçlarını dağıtıp sonrasında
savurdun mu rüzgarda,
kavruldu mu tenin hiç
o yaşlı adamla.
Sanmıyorum sanmıyorum
senin ki si kör kader
birazda inattı,
es geçtin sevdayı
bakmadın arkana
dinlemedin yüreğini dönmedin,
gönlün suç işledi
günahın kül oldu
gönlüm acı çekti hüznüm dağ oldu
gönlünü gönlüme verseydin
gönlüm sana kul olurdu
vermedin.

V
Neredesin,
hala kapısına güller bıraktığım
o dağ evinde misin,
yoksa kanımızın deli cesaretiyle
gecelerini tek yürekle yaşadığımız
o güney kentinde misin.
Otuz beş yıl oldu seni görmeyeli
senden uzaklara düştüğüm zaman
yaşamaya çalıştığım zamandı,
seninle yaşadığım anlarsa
yaşamadığım gibi yaşadığım
asırlardı.
Sensiz yıllar
Tarancı’yı getiriyor aklıma
söylediğine
yirmi yıl eklemişim gülüyorum,
ama kaç yıl kaldıysa
önümde yaşayacağım
o kadar daha
senin için öleceğimi biliyorum.

VI
Sen yokken
ağaçlara baktım
ateşe, denize
hep seni gördüm
hep seni düşledim
bir gün karşılaşmayı
umdum hep.
Yine sevecektin beni
gecikmiş bir hazan da
yine tutacaktın ellerimi
ısınmak için,
kara kışta.
Sen
bir hasret türküsüydün bende
şiir din, şarkıydın
dilimden hiç
düşmedin,
sen hep ıslaktın
gözlerimdeydin
sen hiç yere düşürmedim.

VII
Bu neye benzer
nedir biliyor musun,
nefes almaya
düşünmeye ağlamaya
yani
elimizde olmayan
ama “olmasa olmaz” dediğimiz
niteliklerimize benzer.
Bizimledir
bizimdir,
işte o yüzden
hep tutkundum sana
ilk heyecanım
aklımda kalandın,
o yüzden başkaydın
beynimdeydin bendeydin,
sol göğsümün üstündeydin
hep hastaydım sana
o yüzden
ciğerimdeydin.

VIII
Sen yokken evlendim
oğlum oldu şenlendim
kızım doğdu küllendim
kapatıp korunu gönlümün
yaşadığım güne yüklendim.
Aktörlük, memurluk, işçilik
sonra İstanbul
tamda adam kıtlığında
üstelik lise ikiden terk adama
müdürlük, başkanlık vesaire
ve el kiri para,
bu süreçte on sekiz nakil
on dört kira evi
sürekli değişen
birkaç araba.
Ama ama ama
bazen mutlu olduğum
sonunda mutsuz
elli beş yılı harcadım
rotasız yolsuz.

IX
Sen yokken
yüzlerce gece,
kaldığım mekanların
duvarlarında dolaştı yüzün,
hasretin nefrete dönerdi
sarardı beni hüznün.
Akşamlara yönelirdim
ayaza inat
süzülür gelirsin diye gecelerime,
yüzlerce kez geri kapattım
pencereleri sessizce.
O geceler ki ucuzdu
terli tozlu
deli doluydu,
o geceler ki meyhanedeydi
vurgundu kurşundu,
beni vurgunlara alıştırdın
katildi her günün her mevsimde
ama seninle çarpan yüreğimi
asla süründürmedim yerlerde.

X
Sen yokken
çıkaramadım seni
derin okyanusundan,
sen ki bir baş belası
batsan da peşinde
çıksan da peşindeydim,
sen
bir telefon zili kadar uzakta
bir “Alo” kadar nefesimde
sen her yeni günüm de
ve düşümdeydin.
Hatırlıyor musun,
cebimizdeki parayı denkleştirip
okulu kırıp
el ele tutuşup
hüzünle seyrettiğimiz filmleri,
onlarda hep ayrılık vardı
hep gözyaşı,
seni bilmem ama
benim başıma geldi şimdi.

XI
Sen yokken
delikanlı yüreğimizle
tartışmasını yaptığımız
memleket meselelerine,
toprak evlere
kırçıl ve taranmamış saçlara
suya sabuna uzak tenlere
diken gözleriyle canımı yakan
konuşurken tanımadığım dillere
güzelim Türkçe ye
on yıllık yirmi yıllık yeleğe
altıgen kaskete
şalvara poşuya peştemale
sabah kalktığında düne
akşam yattığında güne küsen
yatağa yorgana posta dosta
tutuklu kaldım.
Esaretim bile sendendi
çünkü o yeşil gözlerinle
sen sevdirmiştin bana ülkemi.

XII
Sen yokken
şiirler yazdım çocuklarıma
karıma dizeler mırıldandım
ama ne zaman
‘’aşk ‘’cümlesi geçse onlarda
sendendi seni hatırlardım.
Ne garip değil mi
birde aşk ve sevgiyi
aynı kefeye koyarlar
olur mu hiç
biri beyaz biri ak
o kadar açık ki
aradaki fark
sevgi önü açık
diğeri çıkmaz sokak.
çıkamadım
çıkamadım sokağından
her sokaktan
çıktım ama
seninkinden çıkamadım.

XIII
Sen yokken
ayrı ve aykırıydım
öyle yaşadım hayatı,
içinde hırsım yorgunluğum
sorumluluğum borcum
hicazın, Hüzzamın kemanı
rakım leblebim
zaman zamanda
çelebiliğim vardı
Hep ‘’ ayrılık ayrı’’
‘’aykırılık ayrıdır’’diye düşündüm
ve ayrı aykırı hayatımı
hiç kimsenin
anlamaması gerekirdi
sen benim sırrımdın
ve yüreğime gömmüştüm
mirasın olan hüznü
iyi oldu beni anlamamaları
beni anlasalardı
seni bulurlardı.

XIV
Benden bu kadar
bize gelelim yine bize,
binlerce boş gün
sevdasız
sonu başından farksız
sen kim bilir nerede
ben kilometrelerce ötede
anlaşılan yalnız kalmışız.
Hele benimki
tam yalnızlık
üstelik beş parasız ve batık
ama yakınmadan halimden
alıştırıp kendimi yeni güne
sayende
dayanıyorum yinede.
Hem kızma bana
kader nereye gittiysem
unutmayı istememe rağmen
geçmişte bıraktı beni,
elim mahkumdu unutamadım seni.

XV
İnsan unutamazsa ne yapar
elbetteki arar
ve bulmak için
aramak lazım biliyorum
bende sana ulaşmak için
hisset işte
binlerce nedeni
ak kağıtlara
yıllardır karalıyorum.
Gel yaşadıklarımıza sayalım geçmişi
ve yaşamadıklarımıza sayıp
‘’yaşamalıyız çılgınca’’diye
bırakmayalım kadere kendimizi.
Nasılsa o yapmadı işini
ne göklere değdi başımız sayesinde
ne toprağın derinliğine attı bizi
aniden hicranımızla canice.
Gel alnımıza
kendi yazımızı yazalım
o bilmesin geleceğimizi.

XVI
Unutamadım seni gel,
sen başkasın
asla aklıma getirmedim
seninle sevişmediğimizi
ama hiç unutmadım
sıcacık ellerini.
Bu zamanda
böylesine gülüp geçerler
ama ben
ellerinle bekliyorum seni gel.
Üstelik günüm bitiyor
zaman azaldı
dünler heba oldu anılar karardı
gül dikene küstü
akrep yelkovana
yaprak güze döndü mevsim kışa.
Gel otuz beş yıl önceki ışığınla
gelmezsen ay tutulacak
gelmezsen bu beden
kum tanesi gibi rüzgara karışacak

XVII
İkiyi ikiyle çarpsan
ikiye iki eklesen
dört eder
işe ince yaklaşma
zamanı aldatma
gel bana.
Nasıl gittiysen öyle gel,
onca yıl önceki
sen ve ben
bir kelebeğin
iki kanadı olalım,
az yaşasak bile
gel birlikte çırpınalım
ve kocamış bir dalın
budağında gizlenen renklerimizi
birlikte solduralım.
Gel cancağızım gel
seni Türkçe’m gibi sevdim
seni Ülkem gibi sevdim
gel gel gel.

2004-Mersin