Sen Yokken Şiiri - Kamil Çağlar

Sen yokken odanda,
Oturduğun masanın resmini çizdim!
Hayal ettim seni o koltukta.
Sabırla bekledim gelmeni.
Bir ara kalktım aradım seni.
Boş koridorlara takıldı gözlerim.
Sonra, o koltuğu seyretmek,
Daha güzel geldi ruhuma!

Ben bilirim o masanın arkasında
Nice zamanlar geçtiğini.

Çok kez masandaki gül olmak istedim.
Not almak için biriktirdiğin
Müsvette kağıt.
Yorgun parmaklarının arasındaki
Kurşun kalem gibi.
Bazen de narin ellerine
Sürdüğün o nemlendirici.
Terini benimle silmeni bekledim.
Yudumladığın kahve, tuttuğun fincan
İçine attığım şeker olmak istedim.
Seninle beraber eriyip,
Seninle birlikte karıştırılmak.

Yorgun geçen mesai çıkışında
Evine bırakmayı özledim!

Bitiğimi zannettim bir gün.
İsteğine binaen tayin emrin,
Gelmişti başka bir yere naklin.
Çok sevinmiştin, gidecektin.
Oysa ben sevinemedim.
İlişiğini kesip de ayrıldığın gün
Ruhumu da alıp gittin.

Sana söyleyemediklerim vardı.
Korkularım vardı bekleyen.
Dilsiz gecelerde biriktirilmiş,
Umutsuz sabahlarım vardı..

Şimdi sen de yoksun, onlarda!
Klavyede bıraktığın parmak izlerin ve
Miatlı yazılardaki telaşın kaldı.
İmza sümenindeki toplu iğnen
Ve seni düşünmek kaldı bana.

Bir başkasının düşü oldun şimdi!
Bende ise buruk bir hatıra..

16.11.2006 15.00