Sen Yokken Şiiri - Tuna Kanaş

Sen yokken ben olur olmaz gülümserdim,
Mıh gibi tavana çakılıp kalmazdı gözlerim,
Şiirler yazardım acıdan yoksun gecelerin sessizliğinde,
Sen yokken ben bu kadar yoksul değildim...
Sen yokken ben türküler söylerdim,
hasretinin boyverdiği yollarda,kuşlar bile beni dinlerdi...
Sen yokken ben duvarlara konuşmazdım devrik mısralarla...
Sen yokken ben karanlığı sevmezdim,sabaha çıkmayan umutları almazdım koynuma...
Sen yokken ben bu kadar günahkar degildim,
Sen yokken ben utanmazdım annemden saklamazdım ellerimin titrekliğini,sen yokken ben bu kadar üşümezdim yaz mevsimlerinin ortalarında...
Sen yokken ben fırat nehriydim,ışıksız köylerden duyulurdum sesim,şiirler toplardı kıyılarımda körpecik sevgililer,
Sen yokken ben kendi suyumda boğulmazdım...