Sen Yokken Şiiri - Şadiye Yakışkan

Sen yokken...
Anlayamadım mevsimleri,
Ne bahar bahardı,
Ne de yaz yaz...

Sen yokken...
En erkeninde kalktım sabahın,
Dost olduk kuşlarla,
Güvercinler her dakika balkonda,
Hatta bir gün salonun tam ortasında,
Serçeler desen başka alem,
İyice yüz göz oldum onlarla,

Sen yokken...
Hep kalabalıktı etrafım,
Hep yanyanaydık,
Kalabalıklar ve yalnızlığım...

Sen yokken...
Dev binalar yükseldi şehirde,
Bilirim,
Sevmezdin sen de görsen...

Sen yokken...
Hep gülümsedim,
Hatta kahkahalar attım,
Kimseler görmedi ağladığımı...

Sen yokken...
Kara bir bulut oluştu,
Bir de ince sızı,
Tam da sol yanımda...

Aman ha dikkat et,
En önemlisi sol yan,
Sızlamasın,
Ben yokken...

10.12.2012 / Ankara