Sen Yokken Şiiri - Mehmet Sait Akkuş

sen Yokken.
Dört mevsim ağladı şu yüreğim tam bir günde.
Sen yokken.
Sen Yokken
Üçyüzatmış gün yaşadı şu kalbim tam bir günde.
Sen yokken.
Sen yokken ne oldu biliyormusun.
Ben yok oldum.
Sen yok iken.

Sen yokken.
Bardaktan boşanırcasına ağladı gözlerim nisan yağmurlarında.
Sen yokken.
Sen yokken.
Ölümlere geldi düşlerim seni hayal ettiğim bir anda.
Sen yokken.
Sen yokken ne oldu biliyormusun.
Ben kendimden geçtim.
Sen yok iken.

Sen yokken
Rüzgarda savruldu seni sevmelerim hazan mevsiminde.
Sen yokken.
Sen yokken.
Toprağa düştü düşlerim seni hayal ettiğim bir zamanda.
Sen yokken.
Sen yokken ne oldu biliyormusun.
Ben aklımı yitridm.
Sen yok iken.

Sen yokken.
Ateşlerde yandı şu bedenim bir çıra misali.
Sen yokken.
Sen yokken.
Kayboldum gözlerinde batan bir gemi misali.
Sen yokken.
Sen yokken ne oldu biliyormusun.
Öldürdü beni senin sevmelerin.
Sen yok iken.

Sen yokken.
Tarumar oldu hayatım seni ilk tanıdığım anda.
Sen yokken.
Sen yokken.
Mecnuna döndüm.maskara oldum çocukların dilinde.
Sen yokken.
Sen yokken ne oldu biliyormusun.
Elekten geçti sanki ruhum.
Sen yok iken.

Sen yokken.
Ulaşmadığım sevdan,mahvetti beniseni sevmelerim.
Sen yokken.
Sen yokken.
Acılarla yoğruldu sanki beynim seni düşünmekten.
Sen yokken.
Sen yokken ne oldu biliyormusun.
Ben kendimden vaz geçtim.
Sen yok iken...
Sen yok iken...