Sen Yokken Şiiri - Kenan Kervan

Sen yokken buralara neden hep yağmurlar yağar,
Neden gök gürültüleri ürpertir içimi, ruhumu karartır bulutlar gibi.
Şimşeklerin ışığı yetmez karanlılarımı aydınlatmaya.
Neden sen yokken dünya sessiz, bunca gürültüye rağmen.

Sen varken açıyor da güneş, neden yokken her yer karanlık.
Neden susuyor kuşların şarkıları sen gittiğin zaman.
Çatlamış toprağı yağmura doyurmak için mi bu gitmeler.
Benim sana açlığımı kim doyuracak söylesene sen yokken.

Sen yokken yanımda seni düşünmek ne güzel eyy canım.
Rahatlar ruhum bir anda; içim coşar, huzurla dolar.
Sen yokken özlediğimde resmine bakmak ne güzel.
Diner yağmurlar sonbaharda, bahçeme güneşler doğar.

Sen ay mısın ey güzel sevgili.
Ay mısın ki denizlerimde met cezirler yaratıyorsun.
Geldiğinde durağan sular neden sen gidince dalgalanıyor.
Benim kıyılarım zaten ıslak, neden sularla örtüyorsun.

Sen gelince bitiyor hasretler, bitiyor içimdeki fırtınalar.
Bir rüzgar esiyor yağmur sonrası, taa uzak dağların eteklerinden.
Okşuyor saçlarımı serin elleri ile, şefkatle sarıp.
Sen gelince bahar geliyor sabahlarıma, güneş doğuyor

Gel artık a canım, bırakma bu karanlıklarda yalnız.
Bak yeşerdi toprak, suya doydu, dindir artık yağmurları.
Bıktım artık sonbahardan, gel de bahara dönsün mevsim.
Herkezi doyurdun kendine de, ben hala sana açım bilmiyor musun.