Sen yokken Şiiri - Orhan Çevik

Sen yokken gittim
Korkularımın üstüne
Hiç ardıma bakmadım
Gümüş şiirler yazdim sen yokken
Çok yangın çıktı yüreğimde
Küllerini bile savurmadım
Irak denizlerin fırtınasıydım
Uzak iklimlerin sert rüzgarları
Kulaçlarken denizinde gurbeti
Kanlı savaşlarım,
Belalı sevdalarım olmadı hiç
Ama hep sustum,
Hep ağladım, hep yandım sen yokken.
Bekliyorum dönüşünü yeniden.
Bir gelsen,
Hayatın önünden alsan beni
Bir gelsen,
Sellerin önünden alsan beni
Bir gelsen,
Ölümlü düşlerimden alsan beni..
Çok durdum, güneşe karşı bir başıma
Savrulurdum rüzgarlarında sensizlik denizinin
Sen yokken,
Az dolaşmadım, gönlümün kuytularında..
Üşüyen karanfilim şimdi buruşuk parmaklarda.
Bir kırağı ayazıydım gecenin kollarında,
Zifirlerinde sadece ben üşürdüm.
Hiç aldırmadım esen rüzgara
Hiç dinlenmiş bir yürekle çıkmadım ortaya
Yinede hiç yıkılmadım giden trenlerin ardından.
Ama bütün yangınlar beni yakti önce
Hep ortasında kaldım vurgunların
Vurgun nedir ki? deme..
Bir babanın serzenişi nasılsa öyle.
Bayrakları yarıya indirilmiş,
Bozguna uğramış bir hisardım.
Sen yokken..
Hep sustum,
Hep yandım,
hep ağladım sen yokken.
Bir gelsen,
Yangınlardan alsan beni,
Bir gelsen,
Rüyalarımdan alsan beni,
Bir gelsen,
Şafaksız gecelerden alsan beni..
Ama ne zaman gelsen.!
Akşam kızılı gözlerimle bulacaksın beni…