Sen Yokken Şiiri - Ertuğrul Adem Karışan

Aşkı bin parçaya böldüm,
Her parçada bir bütündün sen.
Oysa benim, bir yüzüm bile yoktu,
Sen yokken.
Penceresiz bir oda, kanatsız bir kuş
Veyahut inişsiz bir yokuş.
Ne gerekiyorsa yaşamak için,
Olmuyordu,
Ssen yokken…

Fransız Sokağı’nın tükenmek bilmeyen merdivenleri,
Ya da Yusufzade’den Fındıkpaşa’ya giden boş bir tranvay gibi
Her şey yanlış, ben de biliyorum
Düzeltemiyorum hiçbir şeyi,
Ssen yokken…

Yaşlı bir kadın mendil satıyor;
Karanlık, soğuk, avare bir gece
Görmüyor beni, geçip gidiyor
Anlıyorum, bir cismim bile yok,
Sen yokken…

Oturuyorum sonrası
Yalnızlar Kahvesi’nin en ucrasına
Bir şarkı mırıldanıyor, radyoda
Tanımadığım bir ses, tanışmadığım sözler
Seni anlatıyor, her kelimesi sen
Sonra herşey belirginleşiyor aklımda
Ben diye bir şey yok aslında
Hiç olmadı,
Sen yokken…