Sen Yokken Şiiri - Sonnur Doğan

Kaldırımlara vuruyor sensizlik…
Gökyüzü koca bir dünya.
Sen yokken;
Oturup ağlıyorum kaldırımlara
Sonra geçtiğim her sokak sen kokuyor.
Ne yapsam katlanılmaz oluyor bu şehir.
Belki sen de yabancı bir şehirdesindir kim bilir.
Kim bilir; belki pişmansındır gittiğine…

Sen yokken;
Her gün biraz daha yaşlanıyorum sanki,
Git gide ağarıyor saçlarım,
Omuzlarımdan hiç inmiyor ağrılarım.
Başım hep aşağıda.
Gelirsin umuduyla,
Gözlerim hep gittiğin yolda.
Senli günler geliyor aklıma
Tam o sırada senin en çok sevdiğin şarkı çalıyor radyoda.
Senin olmadığın yerde;
Her şey değerini kaybediyor.
Bir gözlerin kalıyor aklımda,bir de gidişin….

Sen yokken;
Daha sade oluyor hayat
Aslında hiç olmuyor sensiz
Dokunduğun her yer sensiz ve çaresiz.

Artık çok zor kavuşmak sana
Alıştım artık hayalinle yatıp kalkmaya.
Alıştım en büyük acılara,
Sonra yalnızlığıma…
Alıştım işte senden ayrı geçen her zamana.

Sen yokken;
Daha çok sevdim seni
Ellerini tutup gözlerine bakamadım belki
Seni seviyorum diye fısıldayamadım da kulağına
Sadece ölesiye özledim.
Ve ben seni gözümü kırpmadan sevdim.
Hayal edemedim gidişini
Hiç düşünmedim ki sensiz bir beni,
Şimdi düşünüyorum da….
……………………..

Sen yokken;
Karanfillerin suyunu verdim
Ve her zaman ki yerinde, seni beklemek de
Çayımı yine şekersiz içiyorum
Sen varken de şekersizdi ama,
Hayatıma,aşklarıma,her şeyinle tat veriyordun bana

Şimdi ise yoksun;
Senden geriye kalan,biraz sevgin biraz hayalin,
Ve sokak başında ayak izlerin…