Sen ‘Yok’sun Artık... Şiiri - Müjdat Bilgin

son gidişinle tersinden estirdin bütün rüzgârları
istesen de bir daha mümkünü yok dönüşün
seni bana çıkaracak bütün gemiler yakıldı
dinamitlendi bütün köprüler birer birer
sen ‘yok’sun artık varlığımda
adın yok, namın yok

beynim düşman istilasına uğramış bir ülke gibi harap
düşüncelerim karasabanla sürülmüş bir tarla gibi çizik
umudum, gider de gelmez bir gurbetçi gibi bilinmez
ve hayalin siyah beyaz soluk bir resim gibi
iz bile tutamaz artık duygu çölümde

yaralı yüreği kanayan bir aslan kızgınlığındayım
bir maral yavrusu gibi de melül ve mahzun
böylesine yaman çelişkilere terk edilmiş
iki ara bir derede kalmış yüreğim
beyaz bulutlara dönmüş boş düşlerim
ve yokluğunun bekçiliği, senden hatıra

bir zamanlar tek ezberim olan adın
yasaklandı cihana, bir daha anılmayacak
bir daha hiçbir çiçeğe
bulutlar yağmur pınarlar su vermeyecek
sana bir çiçek adı verdiler diye
gözlerin artık görmeyecek
güneş sana küstü
billur berraklığındaki aşka ihanet ettin diye

her gidişinde nasıl da süresiz yas
her dönüşünde genel af ilan edilirdi
kondurulmazdı sevdaya zerre kadar toz
ama sen hiç uslanmadın; boz anam boz
böyle yüreksizce tükettin sınırsız kredileri
sen yoksun artık

sen ‘yok’sun artık yok
adın yok sanın yok şanın şöhretin yok
kimliğin kişiliğin yok
bedenin buharlaştı ruhun ise zaten yok
sen bende yoksun artık yok yok

Ocak-2012 / İstanbul