Sen Yine Yoksun Şiiri - Zübeyir Yiğit

Hani bir kızımız vardı,
Adı Raziye,
Beyaz teniyle okşardı bizi,
Annem babam derdi,
Bizi öyle severdi ya ikimizi.
Kahrımızı çekerdi gece gündüz demeden,
Örselenmekten şikâyet etmeden.
En çok ta senin kahrını çekerdi annem diye,
Anlardı seni,
Beni anlardı,
Anlardı bizi ve işkencelerimize hiç kırılmazdı.
Nereye gidersek gelirdi yanımıza,
Tanıklık ederdi bağlılığımıza.
Ne oldu bilmem,
Gelin oldu tel duvak istemeden,
Terke etti ansızın,
Boş bıraktı avucumuzu,
Çok üzülmüş olmalısın ki,
Çok değiştin sen de ansızın,
Başka bir kız ya da erkek demeden,
Evlat edinmek için yeniden,
Sende kaçtın benden.
Şimdi yapayalnızım,
Raziye nerede?
Ne kadar yalnız?
Kimin kahrını çeker?
Kimlerle sırdaş bilmiyorum ama
Ben dipsiz kuyulardayım,
Karanlık ve kabus dolu gecelere,
Vampir yarasalar ziyaret eder
Hatırıma değil kanıma koşar
Olsun varsın diyorum yine de
Yalnızlığın korkunçluğundan daha iyi
Yine de korkunç yalnızlığıma esirim,
Yalnızlığımın sancısını duymaktayım.
Senin doğum sancından da beter,
Gecelere, yalnızlığıma,
Sensizliğime isyanım artarken,
Sen yine yoksun.