Ben seni unutmuyorum kadın,
unutmak ne kelime —
bazı akşamlar hâlâ adını ısıtıyorum ellerimde,
bir bardak çayın buharına karışıyor sesin,
ve ben içtikçe daha çok yanıyorum.
Gittin, evet.
Ama gitmek sadece adımla olmaz;
kalbini bir şehirde bırakınca,
neresinden dönsen eksik kalırsın.
Ben eksik kaldım.
Bir parkta oturuyorum şimdi,
bir çocuk top oynuyor,
bir kadın çiçek satıyor,
ben hepsine biraz seni benzetiyorum.
İnsan sevdiğini unutmaz çünkü,
yalnızca yeni yüzlerde arar onun kalıntısını.
Biliyor musun,
hayat devam ediyor derler ya,
evet, ediyor.
Ama bazen devam etmek,
ölmemek kadar sessiz bir direniştir.
Ben o direnişin içindeyim hâlâ.
Sana dair ne varsa,
artık bir müze gibi içimde duruyor.
Dokunamıyorum,
kırarım diye korkuyorum.
Ama bazı geceler,
ellerimi cebime sokup yalnızlığı yokluyorum,
senin saç telleri gibi sessiz,
senin yokluğun gibi ince.
Yıllar geçse de,
bir rüzgâr esiyor hâlâ senin tarafından.
Ve ben,
her seferinde aynı hataya düşüyorum:
yüzümü oraya dönüyorum.
Sen yine de güzel kal,
birinin aklında değil belki,
ama bir şehrin sabrında,
bir akşamın renginde,
bir şiirin içinde.
Ben seni orada bekliyorum.
Muhammed YağmurKayıt Tarihi : 17.10.2025 05:11:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!