Sen Yeter Ki Gel Şiiri - Gülem Bektaş

Kışlar çabuk boy veriyor doğuda
Toprağa düşen gün ışığı mültecidir
Bilirsin, sınır kasabaları inatçı bir sessizliktir
Ruhumun içinden sensizlikler geçiyor
Aklımı, tenimi zorluyor yalnızlığın
Kışlar büyüyor avuçlarımda
Belki ben de mülteciyim bu sevdaya

Tenin gemilerimi bağladığım kalabalık rıhtım
Ellerin göçebe kuşların göç telaşında
Yorgunluğuna sarılıp kalıyor uykusuzluğum
Bir patikadan yürür yatakta ruhum
Aç gözlerini ve bak bana
Ölümlü bedenimi sunağına bırakırken
Kutsal bir mavilikle giriver koynuma
Usanmadan seni biriktiriyor hasretin
Suretin çiziliyor evimin duvarlarına
Ben beklerim sen yeter ki gel
Seni müjdelesin mevsim çiçekleri
Kışlar göğsünde açtırsın kardelenleri
Göğsümde yerin hazır
Sen yeter ki gel