Sen yazmaktan hep ayrımı kalacaksın?

Beni anladığını zannediyordum hep oysaki
İsmimi unutmak istediğin zaman kim bilir
Öyle bir tutkuyla sarılırdım ki kelimelerine
Meşke eriyordum her gün yalnız bir halde

Geçte olsa, oyun sahneleniyordu zannınca
Herkesten çok anladığını sandığım bir anda
Artık demir almıştı heyhat sine limanımdan
Yavaş yavaş sis perdelerinden uzaklaşırken

Tahmin etmeyeceğin kadar sıkılarak bağışla
Diyemem artık sana ne olur aşkı yargılama
Bir sevda ki dostlar başına düşman hak ola
Giden hasret kalmaya aşk acısını yaşamaya

Hep sensin beni sessizlikle senden ayrı tutan
Gecelerde kaybolan, merakın içinde soluyan
Gözlerimi alan her bir boşlukta “unut” yatıyor
Ayrılık çıkıyor karşıma istemediğim her satırda