"sen Yazdın, Ben Kaldım"

Biliyor musun…Sen yazınca, sadece bir ekranın karşısında oturmuyorum.Sanki sen karşımdaymışsın gibi…Sanki gözlerime bakıp içini döküyormuşsun gibi… Kalbim titriyor. Her harfinde kendimi buluyorum, Ama en çok seni… Bir ‘canım kurban olsun’ deyişin var ya,O cümlenin içinde kendimden bir şey bırakıyorum sana. Öyle içten, öyle sahici ki…
Dilimle değil, yüreğimle cevap veriyorum sana.
Senin kokunu duymuş yürürken bu kalp, Senin hayalinle bakmış sağa sola… Kokusuz bir dünya değilmiş bu, Sensiz bir dünya imkânsızmış.
Bak şimdi, Yazını tekrar okuyorum… Bir gülüşünden bahsetmişsin. “Bir saf gülüş” demişsin ya… Ben o gülüşte kayboldum. Sen gülünce dünya güzelleşiyor gibi. Ve ben o güzelliğe her defasında yeniden vuruluyorum. Görselimize baktıkça gerçekmiş gibi yaşa hisset… Ben, senin satırlarında Kendimi gördüm, Sevdiğim adamı gördüm, Beni gören bir kalp gördüm. "EZ KURBAN"Senin yüreğin öyle bir yer ki, Ben oraya gönüllüce sığındım. Korkmadan, sorgulamadan, Sadece inanarak… Sen yazdın ya, Ben orda kaldım. Yüreğim senin cümlelerinin arasına sıkıştı. Kelimelerin arasından bana uzanan bir el gibiydi varlığın. O yüzden diyorum ya: Sen karşımda olmasan da,Ben hep seninle konuşuyorum aslında…

(Çok seviyorum seni...hatta AŞIĞIMMMM SANA BİTİYORUM SANA ÖLÜYORUM SANAAA...SENİ İÇİME KOYSAM YİNEDE DOYAMAM ADAMMM)