Sen Yan Şiiri - Nermin Yalçın

Akşamüstü yağmurları yağıyor...
Kurşuni, Kekik Mavisi, Su yeşili...
Karanlık basacak az sonra...
Yine hüzün, yine özlem,
Yine keder olacak bende...
Yokluğunun acısı çökecek yüreğime...
Yokluğuna alışmaya çalıştığım
Kimbilir kaçıncı gün?
Yokluğunu kabullenmek
Çok ağır geliyor sevdiğim...
Anlamak ve alışmaksa imkansız...
Kor ateşler içinde yangınlardayım...
Yüreğimin içinde karıncalar yürüyor...
Gece demini almış.
Uykuya kafa tutan gözlerim sensiz...

Gittin!
Önce gözlerim öksüz kaldı yokluğunda...
Yokluğun, ruhumu yakıp
Damarlarımda dalaşan sensizliğin acısı...
O acıyı uyutsun diye sığındığım,
Ama seni orada da
Hep ama hep kaybettiğim soğuk rüyalarımdı...
Yalnızlığımla sen diye her gece
Koynuna girdiğim zamansız ölmelerimle
Gözlerinden mavi akan
Nehirlerde boğulmaktı yokluğun...
Yokluğun, yüzüne bakarken
Gözlerinde unuttuğum dalgın gözlerim,
Yokluğun, bu yarı deli,
Bu hayattan kopuk ruhumdu senin yokluğun...

Oysa seni sevmek,
Soğuk yalnızlığımdan sıyrılıp
Nefes almak için geceleri tek başıma
Bu koca kentin karanlık sokaklarında
Yabancı yüzlerde senin yüzünü aramaktı...
Seni sevmek,
Seni her gün özlemek,
Her şeye direnmekti sevgili...

Gittin, öyle mi?
Gittin!
Beni ay ışığının vurmadığı bu kentte,
Sensizliğimle, aşkımla,
Bu hayata hep yabancı ruhumla,
Soluksuz, umutsuz,
Sensiz bırakarak gittin...
Bu kentin bilmediğim sokaklarında
Dolaştım kendimi kanatarak...
Sensizlik sürgünlerimle topladım
Lime lime düşlerimi...
Ve isyanlarımın çığlığı
Bu kimsesiz ömrüme saplandı hep
Senin yüreğine değil, ey sevgili...

Gittin, öyle mi?
Git!
Bedeli ebedi sensizlik olsa da
Dön demeyeceğim...
Beni bensizliğe,
Kendini bana mahkum ediyorum...

Hadi şimdi sen yan ey sevgili...