Sen Yalnızlığımın Katilisin

Sen, sevdiğim kadın, katilsin...
En eski, en yakın dostumu öldürdün,
Oysa ne mutluyduk o dost ile yıllarca,
O benden hiç şikayetçi olmamıştı,
Ben gülerken gülmüş, ağlarken ağlamıştı.
Ne zenginliğim umurunda idi,ne fakirliğim,
Ne evimden, ne sılamdan, ne benden kopuyordu,
Onca zaman, ne bedenimi,ne ruhumu yordu.

Seni gördüğüm gün, anlamıştı öleceğini,
kalan ömrümde onun yerini alacağını.
Seni sevdim çırpındı,
daha çok sevdim titredi,
seni ondan çok sevdim; işte o an öldü...
O dost, yani yalnızlığım
Duasız gömüldü...

Sen, uğrunda her şeyi göze aldığım kadın,
Sen bile beni
Kalemimdeki mürekkep kadar anlamadın.
Sevgi harelerini kalbime gönderdin ama,
Sitemli sözlerini peş peşe sıraladın.
Üzüldün de kaderimin acımasız oyununa,
Hıçkırıklara boğularak ağladın.
Benimse çoktan kurudu göz yaşlarım,
Gözlerim doldu da ağlayamadım...

Ben seni sevmedim, yüreğini sevdim,
Gözlerindeki çocuksu bakışları,
Saçlarındaki akları, çatlamış dudakları,
Gülerken yazları, ağlarken kışları sevdim.
Sen doğayı sevince, böcekleri, kuşları sevdim,
Hatta başıma gelen, bunca işleri sevdim...

Sen elveda demeye hazırdın bana,
Git, sevme, unut, yalancısın diyecektin,
Kahrol, sürün, yan bensizlikten,
Konuşma, sus, hadi git diyecektin,
Peki o zaman neden baktın gözlerime son defa,
Sevdiğini söyledi gözlerin, ne gerek lafa...

Yani, ne sen bensiz, ne ben sensiz olabiliriz,
İkimiz de suçluyuz, suç ortağıyız, katiliz...
Yalnızlığımızı öldürdük;
Cezasını beraber çekeceğiz....

16/04/2005 Anamur / Mersin