Sen Yalan'ına... Şiiri - Nevin Akbulut

En büyük Yalan’ı Sen söyledin Bana,
Ruhum dedin…
En büyük inançlarla inandım Ben de Sana,
Ruhum dedim..

Şimdi kime inanırım?
Hangi tellallar inandırabilir Beni Sana…
Ve hangi gömülü toprak çıkarabilir Seni
Kazılı olduğun yerden…

Bir defa çıkmıştın işte!
Bir defa gelmiştin…
Bir defa doğmuştun..
Ben de…

Senden sonra; acıları sevmeyi öğrendim ben.
O kadar birikmişlerdi ki..
Ellerimi kanatan kırıklar…
Ve avuçlarıma dolan kanlar…

Tabii yalanların ne bittiği vardı,
Ne de tükendiği…
Gidişine bahane bulmalar,
Geleceğine inanışlar..

Neticede yalandı işte…
Yalan’ın bendeki şekli mi değişmişti?
Yalan; yalan hayatımın
Gerçek hayaline dönüşmüştü…

Yalan gibi seviyordum Seni,
Alışmış gibi…
Yalan söylemekten bıkmayan Sen, Sana; Kanan,
Çocuk gibi…

Tek Yalan Sen’din…
Ve Sen inanılmayacak Tek şey olsan bile,
Ben sana kanmaya hazır,
Çocuk gibiydim..
Tek Yalan’a kanmıştım…
Sen Yalan’ına…

(YirmiSekiz-Eylül-İkiBinOnBir*15:50)