Sen Yağmur ve Yalnızlık

Şimdi yağmur yağıyor Ankara’da
İnceden inceye bir gurbet türküsü dokunuyor anılarıma
Balkondan cebeci’nin ışıklarına bakıyorum
Bu buğulu havada onlarda sönük kalmış
Bir ben değilim biçare
Senin yokluğunda lambalarda aciz kalıyor desene

Asiliğini salmış göğe annemin kızıl yazması
Ve bir baş ağrısı oluyor ardından
Aslında bulutlar ağlıyor mu
Yoksa bana mı öyle geliyor?
Hani biraz ara verse de bende yaşlarımı akıtsam şu sol yana
ama dinmeyecek galiba?
“Senin yerine işte bu sola düşenler, Senin acının közleri” der gibi bana
Zaten sen Gesi’deyken ben her gece ağlıyorum
Birazda o ağlasa ne olur sanki
Geceleri çöllerde uyanıyorum
Acı düşüyor, gurbet düşüyor anlıma
Bir mum gibi eriyorum yokluğunda…

Karanlığa mahkum bir karanfil gibi aydınlığı arıyorum,
Dağları mühürlenmiş bir ceylan ruhum,
Korkuyorum,
Karanlık dikenli tel,
Çırpındıkça hayalini yitiriyorum
Ve
Kana bulanıyor bedenim
Olsun
Acı bir dilim ekmek gibi artık
Katığıma hayalini arıyorum,
senin düşün yeter bana
Acılarımı sensiz bir odanın duvarına asıp yavaşça kilitliyorum.

Hala yağmur dinmedi,
Acılarımı anladı,yokluğunu o da bildi sanki …

“Gül, sen ve yağmur nede yakışıyorsunuz birbirinize”