Sen Ve Yollar Şiiri - Nergiz Sadef

Bilmiyorum nereye gideceğimi. Evet, gitmek istiyorum uçsuz bucaksız yerlere. Lakin gücüm yok, birazda korkuyorum açıkcası. Bu kadar uzun yol da yalnız olmaktan. Karşıma ya kötü insanlar çıkarsa bana kim yardım edecek, bir kelimeye muhtaç olduğumda kim benim için konuşacak. Kurumuş gönlüme kim çeşme gibi akacak. Tabi ben gel demem. Zaten gelmek isteyen, benim yalın ve çatlamış ayaklarımdan anlar çok uzağa gidemeyeceğimi. Yüreğinin bir köşesine koyup kim taşıyabilir beni. Eğer bir yol arkadaşım olursa ona çiçekler vereceğim. Ama saksı da. Çünkü ben koparıp öldürmek değil su verip yaşatmak isterim. Gece üzerimize bir yorgan gibi çöktüğünde saçlarını okşarım. Üzerini açarsan usulca örter, içine beni sığdırdığın incinmiş yüreğinin üşümesine izin vermem. Yağmur yağarsa saçlarım şemsiyemiz olur. Sırt çantana huzuru sakladım senden habersiz. Arada ben arada sen taşırsın. Ne yollar biliyorum seni görünce yeşerecek, ne insanlar tanıyorum tüm dertleri bitecek. Haydi gel. Kalemimin mürekkebi bitmeden yola çıkalım.

Seni seviyorum.