Sen ve yokluğun Şiiri - Orhan Kutlu

Hiç bir şeyin tadı yok biliyormusun
Bırak yemeyi içmeyi
Yaşamanın bile
Tadı kalmadı senden sonra.
Bir ağırlık üstümde taşıdığım.
Sen yaşıyorsun içimde diye
Yaşadığım.

Yollarını bulabilseydim
Bunu sana anlatabilmenin,
Bana hak vermen için değil
Sakın, sakın aklına gelmesin
Sana sevmeyi öğretmeye çalıştığım
Bilmezsin zaten
Sen sevilmeye layıksın
Hasretine alıştığım.

Sonu gelmez elemlerin içinde
Oyalanıyorum gündelik işlerle
Dostlar alış verişte görsünler misali.
Nasılsın dediklerinde iyiyim diyorum
Bilmesinler istiyorum
Yalnızlığımı, delirdiğimi
Yokluğunu gizlemeye çalıştığım.

Bazen o kadar boğucu oluyorki hasretin
Sudan sebeplerle telefona uzanıyor elim
Duymak için sesini
Ne kadar uzak hissettirsede
Alo deyişin
Bir görmelisin uğraşımı
Susturmak için kalbimin atışlarını
Anlamasan da
Kaderimi paylaştığım.

Sevmek gençlikte olur diyorlar
Bir bilsen ne halt ediyorlar
Madem öyleyse
Nedir yüreğimi böylesine acıtan
Her sabah seni sormak doğan güneşe
Ve her şeyde senden bir parça aramak
Onlar sevmesini bilmiyorlar
Hayaliyle ağlaştığım.

Bilmiyorum nerelere götürür bu sevda beni
Bu sensizlik yolunda
Menzilde bir ışık görünmesede
Belli olmasada konaklama yerim.
Kaderim bu dileğim bu
BU sevda ile sonsuzluğa giderim.
Sonsuzluğuna ulaştığım...

21.07/07.08.2001