Sen ve Nefretim Şiiri - Halis Babat

Sevgimden öte bir nefretteydin
ve seni en çok sevdiğim anlar,
sana nefretimin köpürdüğü zamanlardı.

Kuş olmayan uçuruma yuva kurmamalıydı.
Ceylanda,yılanı emzirme sevdası olmamalıydı
Lakin,
kuş olmayan uçurumun uç noktasındaki
sevda ihtimallerinin yuvasındaydı.
Ceylan ise,yılan zehrinin ölümündeydi.
Kimbilir belki de ölüydü.

Artık seviyorum dediğim zamanlar
aşk dikenli tellerin ucundaydı.
Ve ben dikenli tellerde özgürlüğünü sana esir etmiş mahkum,
Vazgeçemez bırakamazdım,seni unutamazdım.
Kalbin ihanet yeminleri etmiş,
ve aşkımı ihanetle süslemişti.
Ama içim,içinden seni atamıyor,
seni o cellat zamanlarda bile seviyordu.

Soluğumdan nefret nefesleri kudurur,
ve ben seni nefretin memelerinden emiyordum.
Nefretimde bile seviyordum seni.
Seviyordum seni, sevgimin verdiği nefretle,
seviyordum seni, gençliğimin mezarlığındaki ölü sevgiyle,
seviyordum seni,ihanetinin içindeki şeytansı ateşe lanetle,
seviyordum seni nefretimden habersizce,
seviyordum seni,seviyordum seni,
kendimden bile gizlerce.

Artık veda zamanının alnı çatılmış,
vakit kapıya dayanmıştı.
Kapı çalınmadan sen aralıyıvermiştin.
Ve veda içerde nefretimin misafiriydi.
yapılacak pek bir şey kalmamıştı geriye.
sevgilim, bir ömür boyu benden beter olurcasına,
güle güle demekten başka,
içindeki şeytan güzeliğini alıp,
mezarında gidişini nefessizce izleyen,
ölü gençliğime hediye etsin.
Ve içimdeki ölü çocuğun kudurmuş nefretinin son bir sözü
Allah seni benden beter etsin................!
Yalan yalan yalan söyledim.Seviyorum seni hala,
beduam da,nefretim de bana,
sevmişim bir kere seni unutamam asla..