Sen ve Kara Kalem ! Şiiri - Kamil Çağlar

iplerinden tutmuşlar çan kulelerinin
bed sesli kambur zangoçları !
şarap yerine, kan koymuşlar kasenin içine;
kalleşçe yudumluyorlar elinde kalem tutanlar !
seni yazıyorlar, seni okuyorlar kapaklar arasında.
başlangıçta sen, sonunda sen, incinen sen !

bazen, cahillik çok mu şeydir ? diye meraklandığında
acıkırsın; tıka basa doyururlar,
helal/haram gözetmeden
yorulursun dinlendirirler, üşürsün ısıtırlar,
üzülürsün sevindirirler !
“alim olma, cahil kal” dersin farkında olmadan…
farkına varamadan,
kara kalemi hissedersin parmaklarında!
mutlu yılların muştusunu dökülür ellerin, gülersin
hüznün dibine vurursun derbeder sözlerinle, ağlarsın..

her şey ve her durumda olduğu gibi,
“azmışken istemeyi bilemeden,
en sonunda karşılaşacağın sonunun
bugün ilk günü olacaktır unutamadığın”
senin ve davanın bir sahibi var da diye mırıldandığında
davanın yolcularının yürüyüşlerine riya,
yollarına altın tozları yapışmıştır…
“mezar taşındaki isimden fazlası olmak lazım”
diye hayıflanırken
millet nasılsa keriz, hay dersin, huy dersin
alırsın ceplerinden çil çil günahlarını,
görürsün heybelerinde kaçırdıklarını !

kuşların çektiği bir kervanı düşündüğünde,
kelepçeyle birbirine bağlanmış bütün develerin
ardı sıra sallana sallana yürürken
“arkalarına” baka baka..
iki elin bir ses çıkarır
ve zihninde yankılanır tüm unuttukların.
kuşlar kanat çırparken gagalarında taşıdıkları sırlarla
bulutlar, sis ve dumanlar gelir gider;
gökyüzü yine mavi olur!

“bence, çamuru avuçlamamalıydınız” yazacakken
kitabın son cümlesinde;
birdenbire dilin sürçer de
haykırırsın çan kulesinin nöbetini tutan zangoçlara
“çamuru kucakladınız” diye ,
alay edercesine..

19.04.2020 / 18:20
Bandırma